قوله تعالى: «و الذین هاجروا فی الله» ایشان که از خان و مان ببریدند از بهر خداى، «منْ بعْد ما ظلموا» پس آنک بر ایشان بیدادها کردند، «لنبوئنهمْ فی الدنْیا حسنة» ایشان را جاى سازیم درین جهان جاى سخت نیکو، «و لأجْر الْآخرة أکْبر» و مزد آخرت و پاداش آن جهان مه، «لوْ کانوا یعْلمون (۴۱)» اگر دانندى.
«الذین صبروا» ایشان که شکیبایى کردند، «و على ربهمْ یتوکلون (۴۲)» و توکل بر الله دارند و کار باو سپارند.
«و ما أرْسلْنا منْ قبْلک» و نفرستادیم پیش از تو، «إلا رجالا»مگر مردانى، «نوحی إلیْهمْ» بایشان پیغام مىآمد، «فسْئلوا أهْل الذکْر» اهل تورات و انجیل را بپرسید، «إنْ کنْتمْ لا تعْلمون (۴۳)» اگر نمیدانید.
«بالْبینات و الزبر» بپیغامهاى روشن و نامهها، «و أنْزلْنا إلیْک الذکْر» و فرو فرستادیم بتو ذکر، «لتبین للناس» تا باز نمایى مردمان را و بیان کنى، «ما نزل إلیْهمْ» معانى آنچ فرو فرستاده آمد بایشان، «و لعلهمْ یتفکرون (۴۴)» و تا در اندیشند.
«أ فأمن الذین مکروا السیئات» ایمن مىباشند ایشان که بدیها مىورزند، «أنْ یخْسف الله بهم الْأرْض» که الله فرو برد ایشان را در زمین، «أوْ یأْتیهم الْعذاب منْ حیْث لا یشْعرون (۴۵)» یا بایشان آید عذاب از جایى که نمىدانند.
«أوْ یأْخذهمْ فی تقلبهمْ» یا ایشان را فرا گیرد در آمد شدن ایشان، «فما همْ بمعْجزین (۴۶)» که نتوانند که ازو بیش شوند.
«أوْ یأْخذهمْ على تخوف» یا فرا گیرد ایشان را بر روز بترى، «فإن ربکمْ لروف رحیم (۴۷)» پس خداوند شما خداوندى بخشاینده است سخت مهربان.
«أ و لمْ یروْا» نمىنگرند، «إلى ما خلق الله منْ شیْء» بهر چیز که خداى آفرید که آن را شخص است، «یتفیوا ظلاله» که چون میگردد سایه هاى آن، «عن الْیمین و الشمائل» از راست و از چپ، «سجدا لله» سجود کننده الله را «و همْ داخرون (۴۸)» و آن وى را گردن نهاده و خویشتن افکنده خوار.
«و لله یسْجد» و خداى را سجود مىکنند، «ما فی السماوات و ما فی الْأرْض» هر چه در آسمانها چیز است و در زمینها، «منْ دابة» از هر چمندهاى و روندهاى، «و الْملائکة» و فریشتگان همه، «و همْ لا یسْتکْبرون (۴۹)» و ایشان از پرستش او سر نمىکشند.
«یخافون ربهمْ منْ فوْقهمْ» مىترسند از خداوند خویش که زبر ایشانست، «و یفْعلون ما یوْمرون (۵۰)» و مىکنند آنچ ایشان را فرمایند.